Γιατί όλα αυτά; Γιατί ένας χαζός και επιφανειακός έρωτας μου είχε θολώσει τη συνείδηση τόσο πολύ ώστε να συμπεριφέρομαι άσχημα σε οποιονδήποτε μου έδειχνε την έντονη συμπάθεια του. Τι κι αν του χρωστούσα πολλά; Τι κι αν κατά βάθος αισθανόμουν όμορφα; Δεν είχε σημασία... Εγώ έπρεπε να δείξω το πόσο πολύ δε μ' ένοιαζε. Το πόσο πολύ τον είχα γραμμένο. Με αφορμή τις αναμνήσεις που ήθελα να θυμηθώ άνοιξα πολλές συνομιλίες (msn) από το 2008. Και υπήρχε ένα πρόσωπο συγκεκριμένα που πιστεύω δεν θα υπάρξει όμοιο ξανά στη ζωή μου. Γιατί όπως θα έλεγε κι εκείνο το άτομο, είχε τα αρχίδια να κάνει πολλά πράγματα που άλλοι δεν έκαναν, ακόμη κι αν τους είχα αφιερώσει το είναι μου.
Όσο κοιτάζω τα λόγια που ειπώθηκαν, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι με έκανε τόσο αχάριστη. Ακόμα πιο πολύ αναρωτιέμαι γιατί το πρόσωπο αυτό συνεχίζει να μου μιλάει ύστερα από τον τρόπο που του φέρθηκα. Δεν είναι ότι έβρισα, δεν είναι ότι φώναξα, είναι ότι παρανόησα! Ότι αδιαφόρησα.
Δεν θα ζητήσω συγγνώμη, θα πω ευχαριστώ. Γιατί έχω κερδίσει πράγματα, έχω να περηφανεύομαι... Περισσότερο, έχω να θυμάμαι... Κι αυτό μου αρκεί.
Άρα, έχοντας ξαναβρεί πια τον χαμένο μου εαυτό, αυτή τη φορά θα ελπίζω να δείξω λίγη σπλαχνικότητα, σε όποιον βρεθεί μπροστά μου.Γιατί όποτε είμαστε χαρούμενοι, δε θέλουμε να αναμειχθούμε με όσους έχουν προβλήματα, κι αυτό είναι ότι χειρότερο πρώτα για τους άλλους και μετά από καιρό για εμάς...που ανακαλύπτουμε πως η προσοχή μας έπεσε σε ανθρώπους που ίσως δεν την άξιζαν τόσο πολύ... και αφήσαμε τόσο εύκολα να φύγουν αυτούς που κάποτε θα χρειαστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου