From what i can see 2010 was an interesting year for me. My whole life has turned upside down and things I was happy about were lies, wrong and finally silly. Seems like someone showed his palm to me because he couldn't bare the happy girl I used to be. The girl that would cheer up anyone in just seconds. Now, thanks to many I'm the one who needs to be cheered up. Lost in the space of thoughts and dreams that never came true. I stopped dreaming. I cannot dream the way I used to. I got too sick of being disappointed. Too sick of waiting Mr. Dreamy or Prince Charming. I know there are no horses or carriages not even palaces. But why not love? With love you can build castles if not in reality then just in your mind. The only castles I seem to be making now are made of sand. Should I keep looking for that one special material that will last forever or just give up?

Random thoughts...

Θέλω να ξέρω ή όχι; Αυτή είναι μια πολύ εύλογη ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου εδώ και δυο εβδομάδες. Υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να αφήσω ανικανοποίητη την περιέργεια μου και ψάχνω.

Ψάχνω να βρω την αλήθεια, κάτι κρυμμένο, κάτι που θα με βάλει σε υποψίες και θα με βασανίσει χωρίς λόγο για μέρες. Παραμένει όμως σημαντικό για μένα να ανακαλύψω... Να δω κάτι που δεν μου έχουν αναφέρει να βγαίνει στην επιφάνεια. Γιατί φυσικά το πιο σημαντικό απ' όλα είναι όχι το γεγονός αλλά ο λόγος που μου το αποκρύπτουν. Πιστεύω όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί αν οι γύρω μας είναι αληθινοί ή παίζουν ρόλους. Και σίγουρα υπάρχουν οι αληθινοί, υπάρχουν δυστυχώς, όμως, και αυτοί που υποκρίνονται ασύστολα λες και τους είπαν πως η ζωή είναι ένα θέατρο και μπορούν ελεύθερα να πληγώνουν, να κοροϊδεύουν και να αγνοούν τον καθένα χωρίς να τον πληγώσουν. Αρκετοί έχουμε λοιπόν αυτή την αγωνία. Είναι τα πρόσωπα που αγαπάμε αληθινά; Αν η λέξη αγάπη (κακώς) σας φοβίζει ας την αντικαταστήσουμε με "τα πρόσωπα που βρίσκονται δίπλα μας". Η ερώτηση αυτή που γεννιέται μέσα μας, όπως και να την εκφράσουμε με λόγια, είναι και η αφορμή που μας κάνει να ψάχνουμε χωρίς να ξέρουμε που να σταματήσουμε...

Από την άλλη μεριά, πιστεύω πως επίσης όλοι μας έχουμε σκεφτεί πως θα ήταν καλύτερα αν δεν ψάχναμε τόσο πολύ. Όντως αυτό ισχύει. Για ποιο λόγο πρέπει να γεμίζουμε τον οργανισμό μας με άσχημα συναισθήματα αν οι άνθρωποι γύρω μας δεν μας υπολογίζουν αρκετά ώστε να μας μιλήσουν για τη ζωή τους; Γιατί φοβούνται να δείξουν τον εαυτό τους 100%; Κανένας δεν συμπάθησε, αγάπησε, ερωτεύτηκε κάποιον που ήταν δήθεν. Κι ακόμα κι αν το έκανε, μόλις κατάλαβε το λάθος του έφυγε μακριά.

Εάν μια φορά είναι δύσκολο για αυτούς να ανοιχτούν και να δείξουν τα συναισθήματα τους, για εμένα είναι 1000 φορές πιο δύσκολο να καταλάβω το λόγο που τελικά δεν το κάνουν. Δεν είναι μονάχα το τι κρύβεται πίσω από μια "παράλειψη" να αναφέρουν κάτι, ή πίσω από ένα ψέμα ή μια σκόπιμη απόκρυψη. Το σημαντικότερο είναι πως όλα αυτά δείχνουν το ρόλο που στα μάτια τους κατέχεις εσύ και αυτό μερικές φορές πληγώνει περισσότερο και από τα σκληρότερα λόγια. Στον άλλο δείχνεις τι σημαίνει για σένα όχι μόνο με αυτά που κάνεις, θα έλεγα κυρίως με αυτά που δεν κάνεις. Όποιος έχει ανάλογη εμπειρία θα γνωρίζει πως ύστερα από όλα αυτά μένει μια σύγχυση μέσα σου. Φτάνεις στο σημείο να θέλεις να μάθεις κι ας σε πληγώσει, και από την άλλη μεριά να μη θες για να προστατέυσεις τον εαυτό σου. Μπορεί να πρόκειται για βλακεία, μπορεί να πρόκειται και για σημαντικό θέμα. Ότι κι αν είναι, αν δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει σε πιάνει πανικός και αρχίζεις και αναρωτιέσαι τι ρόλο βαράς επιτέλους.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως αυτοί που μας κάνουν πέρα έχουν μια αρχή που λέγεται "η γνώση είναι δύναμη". Αν δεν τους γνωρίσεις δεν μπορείς να τους πλησιάσεις, να τους μάθεις, ακόμα και να τους πληγώσεις. Ακόμα και αυτό δεν είναι θλιβερό; Βρίσκονται σε μια γυάλα μόνοι τους έχοντας την ψευδαίσθηση πως αν περάσει ο καιρός ίσως αυτή η γυάλα σπάσει από μόνη της. Ποιος θέλει να ζει χωρίς δυνατά συναισθήματα; Ακόμα και ο πόνος, η ζήλια και η αναστάτωση, η ανησυχία είναι συναισθήματα που αξίζει να τα ζήσεις... Δεν λένε πως τα δυνατά συναισθήματα σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο ζωντανός από ποτέ;

A heart that hurts is a heart that works....

Feet on the air, head on the ground...

What could be more beautiful than this? Feeling great despite all the difficulties...Seeing the bright side of everything that happens to you...good or bad...I'm sitting on a rock on the top of a mountain. Beneath me there are only concrete buildings. Nevertheless, I feel so nice because I can still see ahead! I can see the sea and the trees that surround me..and my great dog that hops around and reminds me how it is to feel happy without any particular reason. Just because you know you have people who love you and always will! Just because you are able to accept and welcome your present, say goodbye to your past and hope for your future. Just because even dogs know that the happiness is in every little moment that you live...it won't come alone, you'll have to chase it! You have to nudge people to give you moments! Moments that you won't forget!

My people? Well, they certainly give me moments. I'm so happy that there are people who want to share their time with me... That they want to create their moments with me...

Where is my mind? - Placebo

Τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις πόσο λάθος ήσουνα; Όχι, σήμερα δε θα γελάσουμε... γιατί σήμερα ανακάλυψα πως όσο κι αν ήθελα τον τελευταίο χρόνο απελπισμένα να γυρίσω στον παλιό μου εαυτό, είχα ξεχάσει σημαντικές πτυχές του, όπως η ματαιοδοξία και η ψυχρότητα προς μερικούς ανθρώπους. Τους ανθρώπους που με αγάπησαν γι' αυτόν ακριβώς τον εαυτό, του "πάρτι" όπως με αποκαλούσαν, εγώ τους πλήγωσα, δείχνοντας τους ένα πρόσωπο που δεν έμοιαζε με αυτό που είχαν γνωρίσει.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί ένας χαζός και επιφανειακός έρωτας μου είχε θολώσει τη συνείδηση τόσο πολύ ώστε να συμπεριφέρομαι άσχημα σε οποιονδήποτε μου έδειχνε την έντονη συμπάθεια του. Τι κι αν του χρωστούσα πολλά; Τι κι αν κατά βάθος αισθανόμουν όμορφα; Δεν είχε σημασία... Εγώ έπρεπε να δείξω το πόσο πολύ δε μ' ένοιαζε. Το πόσο πολύ τον είχα γραμμένο. Με αφορμή τις αναμνήσεις που ήθελα να θυμηθώ άνοιξα πολλές συνομιλίες (msn) από το 2008. Και υπήρχε ένα πρόσωπο συγκεκριμένα που πιστεύω δεν θα υπάρξει όμοιο ξανά στη ζωή μου. Γιατί όπως θα έλεγε κι εκείνο το άτομο, είχε τα αρχίδια να κάνει πολλά πράγματα που άλλοι δεν έκαναν, ακόμη κι αν τους είχα αφιερώσει το είναι μου.

Όσο κοιτάζω τα λόγια που ειπώθηκαν, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι με έκανε τόσο αχάριστη. Ακόμα πιο πολύ αναρωτιέμαι γιατί το πρόσωπο αυτό συνεχίζει να μου μιλάει ύστερα από τον τρόπο που του φέρθηκα. Δεν είναι ότι έβρισα, δεν είναι ότι φώναξα, είναι ότι παρανόησα! Ότι αδιαφόρησα.

Δεν θα ζητήσω συγγνώμη, θα πω ευχαριστώ. Γιατί έχω κερδίσει πράγματα, έχω να περηφανεύομαι... Περισσότερο, έχω να θυμάμαι... Κι αυτό μου αρκεί.

Άρα, έχοντας ξαναβρεί πια τον χαμένο μου εαυτό, αυτή τη φορά θα ελπίζω να δείξω λίγη σπλαχνικότητα, σε όποιον βρεθεί μπροστά μου.Γιατί όποτε είμαστε χαρούμενοι, δε θέλουμε να αναμειχθούμε με όσους έχουν προβλήματα, κι αυτό είναι ότι χειρότερο πρώτα για τους άλλους και μετά από καιρό για εμάς...που ανακαλύπτουμε πως η προσοχή μας έπεσε σε ανθρώπους που ίσως δεν την άξιζαν τόσο πολύ... και αφήσαμε τόσο εύκολα να φύγουν αυτούς που κάποτε θα χρειαστούμε.

monika - over the hill

It happens, admit it!

Το πιστεύω! Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή του ανθρώπου που αποφασίζει να κάνει μια βλακεία ρε παιδί μου! Εγώ π.χ. είπα: "μωρέ φτηνά είναι τα τσιγάρα!! Δεν παίρνω κανένα πακέτο;"

Ναι θα 'θελες να ήταν ένα πακέτο.

Όχιιιιιιιιιι, μη βιαστείς να τη σβήσεις τη σελίδα! Εδώ δε θα μιλήσω για τις καταστροφικές παρενέργειες του τσιγάρου στον άνθρωπο, αλλά για τις καταστροφικές παρενέργειες του καμένου μυαλού στον κοιμισμένο άνθρωπο. Έχει μια κάποια διαφορά.

Είχαμε μείνει λοιπόν, στο σημείο που αγοράζεις το πακετάκι σου. Μέσα στο σπίτι δε μπορείς να καπνίσεις άρα το αδειάζεις σιγά σιγά όσο είσαι έξω! Ε μωρέ, μετά το ξεχνάς και κανα-δυο βδομάδες στην τσάντα σου και ησυχάζεις. Ώσπου, το βρίσκεις πάλι μετά από καιρό και λες να το ξεκάνεις και να φουμάρεις ότι δε φούμαρες δυο βδομάδες. Μόνο που το διάλειμμα της Αμερικάνικης Πεζογραφίας από δεκάλεπτο έγινε εικοσάλεπτο! Και αντί να κάνεις ένα τσιγάρο πριν το μάθημα, ένα στο διάλειμμα κι ένα μετά αποφασίζεις να το παίξεις μαγκάκος! Γιατί εσύ τα σηκώνεις τα 3 απανωτά τσιγάρα αλίμονο! Στο διάλειμμα λοιπόν ανάβεις το ένα και σε πιάνει αυτή η γλυκιά χαλάρωση. Λες "Μωρέ! Έλα τώρα, ας κάνω κι άλλο ένα να μαστουρώσω λίγο ακόμα!" . Άναψε το εσύ παιδάκι μου! Σου πάει κανένας κόντρα; Στο δεύτερο λοιπόν, είσαι Θεός! Έχεις μια γλυκιά ζάλη, μια γλυκιά βαρεμάρα και μια ξαφνική διάθεση να φορέσεις κοντομάνικο.

Έξω από την αίθουσα χαμός!

"Ρε συ εμένα μ' αρέσει το sleeping with ghosts!"

"Α αυτό που το λένε και soulmates never die?"

"Λοιπόν, εδώ είμαι εγώ, ο Τζίμης και ο Νίκος, ο ξανθός γαλανομάτης...."

"Χαχα, η μια λέει για τη φωτογραφία, οι άλλες για Placebo, ότι να ναι!"

"Ρε η Πυργέρου μπήκε η όχι ακόμα;"

"Μ' αρέσει που ψάχνεις καλά καλά την αίθουσα!"

Ουφ...

Το αυστηρώς 10λεπτο διάλειμμα έγινε 20λεπτο. Και για να μπορέσω να αντέξω την στέρηση που είχα αρχίσει να νιώθω εξαιτίας της εξάρτησης μου από το μάθημα, άναψα και τρίτο τσιγάρο.

Φίλε μου το παράκανες. Ήδη ήσουν σαν μαστουρωμένος, δε σου φτανε αυτό, έπρεπε να κάνεις κι άλλο τσιγάρο για να γίνεις σαν πρεζόνι σε περίοδο απεξάρτησης. Αμ, έλα μου όμως που το μάθημα ξανάρχισε και σαν καλή μαθήτρια μπαίνω και πάλι στην αίθουσα. Το μυαλό μου βέβαια λειτουργεί κάπως ανάπηρα τώρα και οι σκέψεις μου θυμίζουν μαθηματικές πράξεις:

κινητό Κατερίνας+έξω+το ξέχασε= χαχα

θέση+πιασμένη= πίσω να αράξω

φυλλάδιο;+να κουνήσω χέρι;= no way. Κατερίνα κράτα και το δικό μου

ώστε η εργασία έχει επιλογές;+στυλό; Χαρτί;= παράτα το

Κατερίνα+ψάχνει κινητό= αμυδρό αθώο χαμόγελο

Προς το τέλος του μαθήματος δεν αντέχω άλλο!!! Κρυώνω! Δεν θέλω να ακούω τίποτα! Κάθομαι διπλωμένη με τα χέρια μου στα αφτιά και δεν θέλω ούτε ένα άγγιγμα! Ναι ρε είμαι σαν επιληπτικός σε κρίση!!!

"Αννούύύύύύύύύύύλαααααααα............"

Κάθησα έτσι ένα 10λεπτο. Όταν συνήλθα, βρήκα γύρω μου 3-4 άτομα να με κοιτάνε με ένα ζευγάρι μάτια τάληρα!

Ooops!!

Ηθικό δίδαγμα: ναι, το καμένο μυαλό είναι αυτό που βλάπτει σοβαρά την υγεία!

The Ugly Athenian Truth :P

Ναι, πιστεύω όλοι έχουμε μπεί σε λεωφορείο. Επομένως, όλοι ξέρουμε λίγο πολύ τι γίνεται σε ένα λεωφορείο! Εδώ είναι μια τυπική διαδρομή Πανεπιστημίου-Ζωγράφου γύρω στις 11 το πρωί.

Με καφέ στο χέρι και τσάντα στον ώμο, περιμένεις περίπου ένα τέταρτο το λεωφορείο, κάνοντας σιωπηλές προσευχές να έρθει σύντομα και κατά προτίμηση άδειο. Τις περισσότερες φορές, όπως και την μέρα που περιγράφουμε, το λεωφορείο φτάνει αλλά όχι και τόσο άδειο, καθώς δεν βρίσκεις θέση να κάτσεις. "Δε βαριέσαι;" λες! "Τι να περιμένω το επόμενο; Θα αργήσω στη σχολή πάλι! Εξάλλου δεν γίνεται πανικός, έχουμε και λίγη άπλα..". Ναι...περίμενε εσύ... Μπαίνεις λοιπόν (αφού έχουν περάσει ξαφνικά όλες οι γριές μπροστά σου από το πουθενά!), κρατώντας με το ένα χέρι τη λαβή και με το άλλο τον πολύτιμο καφέ σου. Ωραία ως εδώ. Στην επόμενη στάση όμως γίνεται χαμός. Αρχίζουν να σε ζουλάνε απο κάθε κατεύθυνση, άλλος για να κατέβει, άλλος για να ανέβει, άλλος γιατί έχει πρόβλημα στη μέση, άλλος γιατί έχει πρόβλημα ισορροπίας και δε συμμαζεύεται. Αντιλαμβάνεσαι ότι η τσάντα σου ταλαντεύεται επικύνδινα πέρα δώθε και τότε σου έρχεται φλασιά ότι μέσα σ' αυτή την άμοιρη τσάντα βρίσκεται το πορτοφόλι σου με τα 50 ευρώ για τη βδομάδα σου. Καθόλου συνετό λοιπόν να ταλαντεύεται έτσι. Με ποιό χέρι να την φέρεις μπροστά σου; Αν είσαι και λίγο χαζός επιλέγεις αυτό με τον καφέ (σ' αυτή την περίπτωση, συγχαριτήρια μόλις έχυσες τον μισό καφέ που πλήρωσες 4.50 ευρώ). Αν διαλέξεις το άλλο, έχεις σοβαρές πιθανότητες να πέσεις ανάσκελα (όχι οτι θα υπάρχει χώρος για τέτοια πολυτέλεια αλλά λέμε τώρα), και πάλι καλά αν είσαι τυχερός και πίσω σου έχει κάτσει κανένα κουκλί, αλλιώς θα μυρίσεις την σαγηνευτική κρεμμυδίλα από τη μασχάλη του μοσχαριού που σε είχε κολλήσει στο τζάμι. Φυσικά, στην επόμενη στάση που πλέον γίνεται χαμός και στο λεωφορείο και στη στάση ακούς τα γνωστά

"κάτσε μωρή ηλήθια να βγούμε πρώτα και μετά ανεβαίνεις!"

"Μέχρι να αποφασίσεις εσύ ρε βούρλο να κατέβεις θα έχει φύγει το λεωφορείο! Τι θες; Να μυρίσω τα νύχια μου;"

Ναι, χάνεις έτσι 5 λεπτά, καθώς μερικές φορές οι βρισιές απευθύνονται και στον οδηγό που άργησε 2 χιλιετίες να φτάσει στον Ευαγγελισμό. Αν είσαι λοιπόν αρκετά έξυπνος θα έχεις προνοήσει να πάρεις μαζί σου mp3 η κινητό με Hands Free και να τα βάζεις τέρμα σε όλη τη διαδρομή. Το προτιμότερο φυσικά είναι να ακούς δικά σου τραγούδια και όχι ραδιόφωνο αφού η κάθε σου κίνηση μέσα σε αυτό το χάος για να αλλάξεις σταθμό, μπορεί να έχει αθέμιτες συνέπειες! Και καθώς κάνεις υπομονή για να φτάσεις επιτέλους στον προορισμό σου, νοιώθεις κάτι πολύ ζεστό σε σχήμα παλάμης...Και όχι δεν είναι η φαντασία σου, δεν είναι ούτε καν το κουκλί με τα Ray Ban διπλά σου. Είναι ένας πορνόγερος που μπήκε στο λεωφορείο για να πιάσει ότι μπορεί καθώς δεν μπορεί πια να πληρώνει τη συνδρομή του στο youporn λόγω οικονομικής κρίσης. Χρυσέ μου συγγνώμη, αλλά ανέχτηκα πολλά σε αυτό το λεωφορείο, πόνεσε το κεφάλι μου, ίσως στο κοντινό μέλλον χάσω την ακοή μου επειδή ακούω τέρμα μουσική για να μην ακούω τις γκαρίδες της γριάς σου, ο καφές μου έχει πιά κρυώσει, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μόλις βγώ έξω να ανακαλύψω ότι το πορτοφόλι μου έκανε φτερά, οπότε μάζεψε τα κουλά σου κι άντε να κουτουπώσεις καμιά φουσκωτή κούκλα γιατί ενδεχομένως να ξεσπάσω πάνω σ' εσένα και το ηλίθιο πουλί σου που έχεις κολλήσει στο πόδι μου!!!

Ε, όταν πια φτάσεις στον προορισμό σου, έχεις κάποιες φορές τις αγριοφωνάρες μιας γριάς που της έκλεψαν το πορτοφόλι, την τσάντα, το κινητό και ότι άλλο μπορεί να κουβαλάει... Όμως εσύ είσαι χαρούμενος! Γιατί, όπως και να το κάνουμε, εσύ βγήκες αρτημελής από κει μέσα!!

Όσο κάθομαι και διαβάζω Ιστορία ή οτιδήποτε, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η Τρίτη Λυκείου που τελειώνει και όλα αυτα τα πραγματα που θα μου λείψουν.
Θα μου λείψει το ηλίθιο πρωινό ξύπνημα
θα μου λείψουν τα κάγκελα που πηδάω καθε πρωί
θα μου λείψει η προσευχή που χάνω
θα μου λείψουν τα αυτοκτονικά βαρετά Αρχαία της πρώτης ώρας
θα μου λείψουν οι συμμαθητές μου
όλοι αυτοί που ξέρω απ' το νήπιο
αυτοί που αγαπάω
αυτοί που πάω
αυτοί που μου τη σπάνε
αυτοί που μισώ
οι κοπέλες που μ' αρέσουν
ο κάγκουρας με τη χαίτη και τον φραπέ πάντα στο χέρι
τα επαγγελματικά φυσοκάλαμα μας
«Έλα στο πρώτο θρανίο», «Σταματήστε να μιλάτε», «Βγείτε έξω!»τα «Μαλάκα, κοίτα κώλο που της κανει αυτό το παντελόνι» ή «Μαλάκα, πάλι στρινγκ φοράει!!» (αυτά τα σχόλια αρχίζουν πάντα με «Μαλάκα»...)
τα φλερτ
τα κουτσομπολιά το τσιγάρο στο διάλειμμα
τα δανεικά για τυρόπιταοι καυγάδες μετά από κάθε ντέρμπι
οι κοπάνες της τελευταίας ώρας
η πενταήμερη (και οχι πενθήμερη)
η συμμαθήτρια που έκλαιγε επειδή κι αυτής θα της λείψουν όλα αυτά
ο συμμαθητής που, επειδή έκανε μπάφο, θεωρεί ότι επαναστάτησε
το χιλιογραμμένο θρανίο
το ότι, παρότι μπορεί να πίνεις, να καπνίζεις, να φασώνεσαι, να πηδιέσαι, να θεωρείς ότι μεγάλωσες, να θες περισσότερη ελευθερία, ξέρεις οτι είσαι ακόμα παιδί και το ξέρουν κι οι άλλοι.Αν κι έχω λοιπόν περιθώριο για απουσίες, δε θα τις κάνω! Θα συνεχίσω να ξυπνάω και να πηδάω τα κάγκελα. Έτσι,για να ζήσω για άλλο λίγο αυτό που επί 11 χρόνια καταριόμασταν και ευχόμασταν να τελειώσει, αλλά την τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε πόσο αγαπάμε και πόσο θα θέλαμε να συνεχιστεί για λίγο ακόμα...